ΝΕΟ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 152—ΤΟ ΝΗΣΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

Κυκλοφόρησε σήμερα το τεύχος 152 τού νέου Μίκυ Μάους, με τον Μίκυ να πέφτει με αλεξίπτωτο στο νησί στην άκρη τού πουθενά τού τίτλου τού τεύχους, και με το μαύρο φάντασμα να μας επιδεικνύει περιχαρές κάποιο σατανικό μαντζούνι. Πάμε να δούμε τι άλλο μάς επιφυλάσσει το καινούργιο τεύχος.

Όπως κάθε εβδομάδα, είδαμε πρώτα τα περιεχόμενα του τεύχους και το βράδυ, αφού το διαβάσαμε, προσθέσαμε και τα σχόλιά μας.

Προεπισκόπηση του τεύχους μπορείτε να δείτε εδώ, από την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού, η οποία για κάποιο λόγο κυκλοφόρησε από χθες.

Το τεύχος ξεκινά με την ιστορία το νησί στην άκρη τού πουθενά, σε σενάριο Fausto Vitaliano και σχέδιο Silvia Ziche.

Το μαύρο φάντασμα εκβιάζει τους Λιμνουπολίτες, λέγοντας ότι, αν δεν εξορίσουν τον Μίκυ σε ένα απομακρυσμένο νησί, θα εξαπολύσει μια ουσία, που μικραίνει τους πάντες και τα πάντα. Καθώς ο επιθεωρητής Ο’ Χάρα απουσιάζει και δεν μπορεί να συμβουλεύσει τον δήμαρχο, ο δήμαρχος δέχεται, και ο Μίκυ εξορίζεται με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν αποδεικνύεται ότι το φάντασμα δεν είχε καμία πρόθεση να τηρήσει την υπόσχεσή του, είναι πλέον πολύ αργά. Όμως, ο επιθεωρητής επιστρέφει και αναλαμβάνει να εντοπίσει το φάντασμα.

Αστεία και πολύ πρωτότυπη ιστορία, τόσο με το εύρημα της εξορίας, όσο και με το ότι ουσιαστικά ο ήρωας του αστυνομικού μέρους τής ιστορίας είναι ο Ο’ Χάρα, ο οποίος πραγματικά λάμπει με το αστυνομικό του δαιμόνιο. Ο τρόπος, με τον οποίον εντόπισε το φάντασμα, ήταν ιδιαίτερα ιδιοφυής. Όσο για το σχέδιο, ήταν πολύ καλό, καθώς σε ελάχιστα μόνο μέρη θύμιζε το στυλ τής Ziche. Επτάμισι με οκτώ, λοιπόν.

Ακολουθεί η ιστορία ο τρίτος Νείλος, σε σενάριο François Corteggiani και σχέδιο Giorgio Cavazzano. Η ιστορία είναι σε δύο μέρη, που τα διαβάζουμε αμφότερα στο ίδιο τεύχος.

Τα παπιά πηγαίνουν στο Σουδάν, προς αναζήτηση ενός τρίτου Νείλου, του χρυσού. (Οι δύο γνωστοί είναι ο γαλάζιος και ο λευκός, όπως αναφέρει σε κάποιο σημείο και η ιστορία.) Κατά πόδας ακολουθούν και οι Λύκοι, και όλοι μαζί θα καταλήξουν στις πηγές τού χρυσού Νείλου, όπου θα βρουν τα χρυσωρυχεία των αρχαίων Αιγυπτίων, αλλά και τους ίδιους τους αρχαίους Αιγύπτιους.

Καλό μοντέρνο σχέδιο, με εντυπωσιακότατα μαυρόασπρα πρώτα καρέ στα δύο μέρη τής ιστορίας, που θυμίζουν λιθογραφίες. Η ιστορία, όμως, είναι μάλλον φορμουλαϊκή, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η τρίτη φορά που τη διαβάζω και, τόσο σήμερα όσο και τη δεύτερη φορά, δεν θυμόμουνα απολύτως τίποτε από την προηγούμενη ανάγνωση, πέρα από τα εντυπωσιακά πρώτα καρέ. Ας βάλουμε ένα επτά, ακριβώς για αυτά τα καρέ.

Συνεχίζουμε με την ιστορία βρώμικη δουλειά, σε σενάριο Tito Faraci και σχέδιο Ottavio Panaro.

Όταν οι Λύκοι καταφέρνουν να ληστέψουν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ, ο Ντόναλντ, για να αποφύγει τις αγγαρείες, που είναι σίγουρος ότι θα του αναθέσει ο Σκρουτζ από τα νεύρα του, φοράει τον μανδύα τού Φάντομ Ντακ και κυνηγάει τους Λύκους. Τα κλεμμένα χρήματα θα βρεθούν, αλλά ο Ντόναλντ δεν θα γλυτώσει το γυάλισμα.

Μέτριο σχέδιο και απλή ιστορία, που είναι ουσιαστικά το στήσιμο τού γκαγκ στο τελευταίο καρέ. Έξι.

Ακολουθεί η ιστορία εκατό εκατομμύρια χρόνια πριν, σε σενάριο και σχέδιο Enrico Faccini.

Η ιστορία ξεκινάει με στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή ενός προϊστορικού Φέθρυ, μάλλον όπως την φαντάζεται ο σύγχρονος Φέθρυ, καθ’ οδόν προς ένα μουσείο με προϊστορικά εκθέματα. Εκεί, σε ένα σουρεαλιστικό πάντρεμα φαντασίας και πραγματικότητας, ο σύγχρονος Φέθρυ θα μάθει πώς τελείωσε η ιστορία τού φανταστικού προγόνου του.

Σχέδιο από τον Faccini για τους λάτρες τού Faccini (εμένα δεν μ’ αρέσει) και μια σουρεαλιστική ιστορία χωρίς λόγια, που είμαι βέβαιος ότι θα κάνει τα παιδιά, που θα τη διαβάσουν, να πάνε στους γονείς τους, για να τους την εξηγήσουν. Επτά.

Το τεύχος κλείνει με την ιστορία ρομαντικές κομεντί, από τη σειρά «πάμε σινεμά;» (αχ, αυτό το ερωτηματικό, κύριε Αρχισυντάκτα!) σε σενάριο Marco Bosco και σχέδιο Giorgio Di Vita.

Σειρά για διακωμώδηση έχουν οι ρομαντικές κωμωδίες, που κάτι μου λέει ότι δεν τυγχάνουν της πρώτης προτίμησης του αναγνωστικού κοινού τού Μίκυ Μάους. (Παιδιά και κάπως μεγαλύτερα αγοράκια, σαν τον όλως υμέτερο.) Εμένα, όμως, μ’ αρέσουν, οπότε το διασκέδασα πάρα πολύ. Το σχέδιο ήταν μέτριο, καθώς κάτι δεν μου πάει καλά με το πώς είναι σχεδιασμένος ο Οράτιος, που ήταν ο ήρωας τής ιστορίας. Η υπόθεση είχε πολλή πλάκα, ενώ φωτογράφιζε και το πόσο φορμουλαϊκές είναι αυτού του είδους οι ταινίες: νέος γνωρίζεται με νέα κάτω από περίεργες συνθήκες, τους συμβαίνουν διάφορα αλλόκοτα πράγματα, απόρροια του τρόπου, με τον οποίο γνωρίστηκαν, τα οποία θα τους κάνουν να ερωτευθούν και να σμίξουν στο τέλος τής ιστορίας. Α, ναι. Να βάλουμε και βαθμολογία. Επτά.

Την επόμενη εβδομάδα θα διαβάσουμε την ιστορία εξωγήινη τηλεόραση, σε σενάριο Alessandro Sisti και σχέδιο Paolo Mottura.

Αυτήν την εβδομάδα έχουμε μια επιλογή ιστοριών, που δημοσιεύτηκαν στο Topolino μεταξύ του μακρινού 1999 και του σχετικά πρόσφατου 2015. Η ιστορία τού Cavazzano από το 1999 είναι αυτή που τραβάει το ενδιαφέρον μας (άντε και της Ziche, γι αυτούς που ανέχονται τους αρέσει το στυλ της), τόσο λόγω τού σχεδιαστή, όσο και λόγω της παλαιότητάς της, καθώς είναι μια από τις πιο παλιές ιστορίες, που έχει δημοσιεύσει στο Μίκυ Μάους η Καθημερινή. Αναρωτιέμαι αν έπαιξε ρόλο στην επιλογή τής ιστορίας το ότι δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην Αμερική στα Uncle Scrooge 23 και 24.

Ένα ευχάριστο τεύχος, με την ιστορία της Ziche να κάνει την ευχάριστη έκπληξη σε κάποιον, που δεν του αρέσει το στυλ της, αλλά και με την ιστορία τού Cavazzano κάπως να απογοητεύει, καθώς δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες, που δημιουργούν τα υποβλητικά πρώτα καρέ των δύο πρώτων μερών της. Μέσος όρος για το τεύχος γύρω στο επτά.

Τις παρουσιάσεις τού εβδομαδιαίου ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ μπορείτε να τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.