Κυκλοφόρησε εκτάκτως σήμερα Πέμπτη το τεύχος 134 τού νέου Μίκυ Μάους, με τον Ντόναλντ να μας κλείνει το μάτι, προτρέποντάς μας να χρησιμοποιήσουμε το hashtag #diavazw_miky_maoys_giati. Πάμε να δούμε τι άλλο μάς επιφυλάσσει το καινούργιο τεύχος.
Όπως κάθε εβδομάδα, είδαμε πρώτα τα περιεχόμενα του τεύχους και αργότερα, αφού το διαβάσαμε, προσθέσαμε και τα σχόλιά μας.
Προεπισκόπηση του τεύχους μπορείτε να δείτε εδώ.
Το τεύχος ξεκινά με την ιστορία η βιομηχανία των θαυμάτων, σε σενάριο και σχέδιο Paolo Mottura. Η ιστορία είναι σε δύο μέρη, που τα διαβάζουμε στο ίδιο τεύχος.
Το πιο μυστηριώδες θρίλερ στην ιστορία τού κινηματογράφου είναι η υπόθεση Μπλοντ του σκηνοθέτη Βλαντιμίρ Στρέηντζ. Είναι τόσο μυστηριώδες, διότι η ταινία εξαφανίστηκε λίγο πριν προβληθεί. Το ίδιο έγινε και με τον σκηνοθέτη, που εξαφανίστηκε κι αυτός από το φως τής δημοσιότητας. Τώρα, όμως, βρέθηκε μια κόπια τής ταινίας και ετοιμάζεται να προβληθεί. Όμως, στην πρεμιέρα κάποιος αντικαθιστά την ταινία με μια άθλια κωμωδία, οπότε ο Μίκυ και ο Γκούφυ αναλαμβάνουν να εντοπίσουν τη χαμένη ταινία.
Το παραμορφωμένο σχέδιο του Mottura, όποια καλλιτεχνική αξία και να έχει, με κάνει να αισθάνομαι κάπως έτσι, οπότε δεν μπορώ να πω με τίποτα ότι μου άρεσε. Από την άλλη, η ίδια η ιστορία ήταν πολύ καλή, οπότε ένα περιποιημένο οκτώ θα το βάλω.
Ακολουθεί η ιστορία η μάχη των φωστήρων, σε σενάριο Gabriele Panini και σχέδιο Davide Baldoni.
Ο Λούντβιχ, ο Κύρος και δύο ακόμα άτομα παίρνουν μέρος σε ένα ριάλιτι σόου για εξαιρετικές διάνοιες, με έπαθλο τη χρηματοδότηση της έρευνάς τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται.
Καλό μοντέρνο σχέδιο για μια ιστορία που ξεκινάει σαν μια από τις αναρίθμητες, που υπάρχουν για γέμισμα σελίδων, συνεχίζει αναπάντεχα ως ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου, αλλά τελικά καταρρέει από τα κενά στη λογική της. Εντάξει, ο κακός δεν ήταν κανένας φωστήρας, όπως αποδείχθηκε, αλλά τι στο καλό τα οργάνωσε όλα αυτά, αν ήδη είχε πρόσβαση στις εφευρέσεις των συμμετεχόντων; Ας είμαστε επιεικείς και ας βάλουμε γύρω στο εξήμισι.
Συνεχίζουμε με την ιστορία άσπονδες φίλες, σε σενάριο Vito Stabile και σχέδιο Enrico Faccini. Πρόκειται για μια ιστορία από τη σειρά να την ακούς την Ντόρις Ντακ, που κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα. Ντόρις Ντακ, βέβαια, είναι η γνωστή στους παλαιοτέρους ως Παπερέτα.
Η Παπερ… Ντόρις τα χαλάει με τις φιλενάδες της, επειδή δεν ήταν απολύτως ειλικρινείς, οπότε καταλήγει να παίζει βιντεοπαιχνίδια με τα ανιψάκια τού Ντόναλντ.
Καλό μοντέρνο σχέδιο, αλλά παντελώς ανούσια ιστορία με λάθος διδάγματα. Εντάξει με τη μία φιλενάδα, που είπε ψέμματα για να φάει το αγόρι τής άλλης, αλλά όχι και με το λευκό ψεμματάκι, που είπε η άλλη, ότι δήθεν της άρεσαν τα μαλλιά τής Παπ… Ντόρις. Και γιατί δεν έκανε η Ντόρις την παραμικρή προσπάθεια να διορθώσει τα πράγματα; Επτά με οκτώ στο σχέδιο και μηδέν στην υπόθεση.
Για την ακρίβεια, το ωραίο σχέδιο είναι στο πρωτότυπο, όχι στην ελληνική έκδοση, όπου είναι παραμορφωμένο. Πάντα το υποψιαζόμουνα, αλλά αυτή τη φορά το επιβεβαίωσα, συγκρίνοντας την ελληνική έκδοση με την πρώτη σελίδα τής ιστορίας στο I.N.D.U.C.K.S.: Η Καθημερινή παραμορφώνει τις σελίδες, επιμηκύνοντάς τις ελαφρώς προς τα πάνω, για να γεμίζουν το χαρτί στις διαστάσεις, που έχει επιλέξει για το Μίκυ Μάους. Αν προσέξετε, στην ιταλική έκδοση τα ανιψάκια έχουν στρογγυλά κεφάλια, ενώ στην ελληνική τα κεφάλια τους είναι οβάλ!
Ακολουθεί η ιστορία επαναστάτης με αιτία, σε σενάριο Jacopo Cirillo και σχέδιο Lara Molinari.
Η Νταίζυ τραβολογάει τον Ντόναλντ σε άλλο ένα από τα πληκτικά της πάρτυ. Ο Ντόναλντ επαναστατεί και κάνει το προφανές, να πιάσει κουβέντα με τους συνοδούς των φιλενάδων τής Νταίζυ. (Χασμουρητό.)
Ωραίο σχέδιο σε κλασική γραμμή, αλλά άλλη μια ανούσια ιστορία με λογικά κενά. Επτά με οκτώ για το σχέδιο και μηδέν και πάλι για την υπόθεση.
Το τεύχος κλείνει με την ιστορία το τέρας τού χρυσού χειμάρρου, σε σενάριο Gabriele Mazzoleni και σχέδιο Ottavio Panaro.
Όταν βρισκόταν στο Γιούκον, ο Σκρουτζ είχε αγοράσει μια πανσιόν, την οποία έχει ακόμα. Όταν στην πανσιόν εμφανίζεται ένα τέρας, που τρομοκρατεί και διώχνει τους πελάτες, ο Σκρουτζ πηγαίνει για να ερευνήσει.
Σχέδιο με ωραία υπόβαθρα, αλλά μάλλον μέτριο ως προς το πώς είναι σχεδιασμένα τα παπιά. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, με δύο μικροπροβληματάκια. Το ένα είναι ότι από τον τρόπο που είναι σχεδιασμένος ο κακός, τον υποπτεύεσαι από την πρώτη στιγμή. Δεδομένου ότι δεν πρόκειται γι’ αυτόν στον οποίο μοιάζει, ένα διαφορετικό σχέδιο θα κρατούσε αμείωτο το μυστήριο μέχρι το τέλος. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι η ιστορία υπαινίσσεται ότι το μόνο χρυσάφι, που βρήκε ο Σκρουτζ στο Γιούκον, ήταν ο σβώλος, με τον οποίον αγόρασε την πανσιόν, και ότι κι αυτόν του τον χάρισαν, δεν τον βρήκε μόνος του. Καλή ιστορία, παρά αυτές τις μικρολεπτομέρειες, όμως, οπότε θα της βάλουμε γύρω στο επτάμισι.
Την επόμενη εβδομάδα θα διαβάσουμε τις ιστορίες:
- Κεραυνοί κι αστροπελέκια, σε σενάριο Jacopo Cirillo και σχέδιο Massimo De Vita.
- Η περικεφαλαία τού σαμουράι, σε σενάριο Bruno Sarda και σχέδιο Marco Palazzi από τη σειρά οι φρουροί τού μυστηρίου.
- Εναλλακτική ενέργεια, σε σενάριο Augusto Macchetto και σχέδιο Andrea Lucci.
- Θησαυροί κάτω από το μηδέν, σε σενάριο Carlo Panaro και σχέδιο Stefano Zanchi.
Αυτήν την εβδομάδα έχουμε τέσσερις ιστορίες από το Topolino 3044, που κυκλοφόρησε την πρωταπριλιά τού 2014, συμπληρωμένες με δύο μονοσέλιδες ιστορίες από το ίδιο τεύχος και με μια ακόμα νεότερη ιστορία από το 2016.
Ένα μάλλον ανάμικτο τεύχος, με δύο καλές ιστορίες, μια μέτρια και δύο εντελώς απογοητευτικές. Πάρτε το πρωτίστως για την πρώτη ιστορία, είτε σας αρέσει το σχέδιο του Mottura είτε όχι, και κατά δεύτερο λόγο για την τελευταία. Όποια βαθμολογία και να βάλουμε συνολικά για το τεύχος, θα είναι λάθος, οπότε ας το βαθμολογήσουμε με βάση τις δύο καλές του ιστορίες, που είναι και αυτές που θα μας μείνουν. Επτάμισι με οκτώ, λοιπόν.
Τις παρουσιάσεις τού εβδομαδιαίου ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ μπορείτε να τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ.
Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.
Για όποιον ενδιαφέρεται, προσθέσαμε τα σχόλιά μας στην παρουσίαση του νέου Μίκυ Μάους 134.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ζητάμε συνεχώς νέες ιστορίες (κυρίως για το ΚΟΜΙΞ). Πρεπει να καταλάβουμε οτι οι ιστορίες (απο τον έναν πόλο ως τον άλλο) είναι οι ιστορίες του κάστυ και του Μοττούρα. Πρέπει να τις συνηθήσουμε γιατί αυτό είναι το μέλλον της Disney στον ένατο χώρο της τέχνης…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Δεν πρέπει να συνηθίσουμε τίποτε. Δεν μπορεί κανένας να μας υπαγορεύσει τι μας αρέσει και τι όχι. Να είσαι ευτυχής, που οι ιστορίες των δημιουργών, που προτιμάς, δημοσιεύονται ανάμεσα σε άλλες. Μην προσπαθείς να επιβάλεις στους άλλους να διαβάζουν μόνο αυτές.
Ο Casty και ο Mottura είναι μονάχα δύο από τις πολλές σύγχρονες εκδοχές τού Ντισνεϋκού κόμικς, που καλώς υπάρχουν. Μη γελιόμαστε, δεν αρέσουν σε όλους, όπως σε κάποιους δεν αρέσει το σχέδιο της βορειοευρωπαΪκής σχολής, που ακολουθεί τα κλασικά πρότυπα.
Το σχέδιο τού Mottura μπορεί να έχει καλλιτεχνική αξία, αλλά δεν είναι σχέδιο για Μίκυ Μάους, αφού ο άνθρωπος δεν ξέρει να σχεδιάζει τους χαρακτήρες τής Ντίσνεϋ. Ο Casty, πάλι, διαπρέπει σε ιστορίες με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, που σε κάποιους, εμού συμπεριλαμβανομένου, μπορεί να αρέσουν, αλλά δεν αρέσουν σε όλον τον κόσμο. Αλίμονο αν περιοριζόμασταν μόνο σ’ αυτούς τους δύο. Ούτε οι ίδιοι οι Ιταλοί δεν το κάνουν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βαρείς χαρακτηρισμοί για κάποιον με το μέγεθος του Mottur. Τότε πρέπει να βάζουν συνεχώς ιστορίες Μπάρκς, αφού δεν μας αρέσουν οι πρωτότυπες ιδέες. Πρέπει να προχωράμε και να μην μένουμε στα παλιά. Πες μου τρία ονόματα νέων δημιουργών που δεν είναι ούτε του ύψους ούτε του βάθους.
Νομίζω οτι το απλοϊκό σχέδιο του κεφαλαίου Μπάρκς έχει κλείσει με την έλευση νέων δημιουργών…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συνεχίζεις να προσπαθείς να επιβάλεις τα γούστα σου.
Αν σ’ αρέσει το σχέδιο του Mottura, τόσο το καλύτερο για σένα. Όμως, εμένα με ζαλίζει και, όσο και να το εκθειάζουν μερικοί, δεν πρόκειται ποτέ να μ’ αρέσει.
Βεβαίως, αν το σχέδιό του σού αρέσει, καταλαβαίνω γιατί δεν σου αρέσει το σχέδιο του Μπαρκς. (Άκου, απλοϊκό το σχέδιο του Μπαρκς!)
Το κεφάλαιο Μπαρκς έχει κλείσει μόνον ως προς το ότι δεν πρόκειται να δούμε καινούργιες ιστορίες του. Η παράδοση, που ξεκίνησε, καλά κρατεί, όπως φαίνεται από την βορειοευρωπαΪκή παραγωγή, η οποία προφανώς καλύπτει την αντίστοιχη ζήτηση.
Κακά τα ψέμματα: τα Μίκυ Μάους απευθύνονται πρωτίστως σε παιδιά το πολύ δώδεκα ετών. Το ότι τα διαβάζουμε και κάποιοι μεγαλύτεροι δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζητάμε (η, αν πιάνει το χέρι μας, να παράγουμε!) ιστορίες, που να απευθύνονται σε μεγάλους. Όποιος θέλει να απολαύσει ζωγραφική και λογοτεχνία για μεγάλους, έχει άλλες διεξόδους και δεν χρειάζεται να τα ζητά στα παιδικά περιοδικά. Αν τα παιδικά περιοδικά έχουν πάψει να μας αρέσουν, αυτό απλώς σημαίνει ότι μεγαλώσαμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κρίτων στην Ιταλία δεν ισχύει τόσο αυτό. Το Topolino απευθύνεται και σε πιο μεγάλες ηλικίες που είναι οι παλιοί φαν με κάποιες ιστορίες όπως είναι η Metopolis. Εδώ η ελληνική νοοτροπία που είναι 300 χρόνια πίσω έχει άλλη γνώμη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτό δεν σημαίνει ότι το μέλλον είναι ο Mottura. Είναι μόνο μία από τις πολλές επιλογές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλά ναι σε αυτό δεν διαφωνώ. Υπάρχουν και άλλοι δημιουργοί και ότι αρέσει στον καθένα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!